A tyl­ko sobie zaufać możesz i to nie „tak sobie”. Tak napraw­dę odpo­wiesz przed swo­im wewnętrz­nym Bogiem, Bowiem Bogiem Ty w

Ref: Świa­do­mość, świa­do­mość. Za sło­wem szło sło­wo. I dzień w dzień na nowo. Myślą, czy­nem, mową. Świa­do­mość, świa­do­mość, ogar­nij to zdro­wo. I

Prze­żyć się da. Byt żywioł da. I tak jak wiatr. Przez życie gnać. No tak jak­by ćma, tam tak być ma. Za hory­zon­tem. A to

I. Xię­ży­ca czas i ocze­ki­wa­nie. Tu się sta­nie co ma stać się, jest tak jak nam się wyda­je. Przy ogniu

I. Zapę­tlo­ny świat w komu­ni­ka­cji doku­ment­nie. Nasta­je czas uprasz­cza­nia rela­cji doszczęt­nie. Skąd mam wie­dzieć jakie czu­cia i emo­cje ty wytwarzasz,

I. Nie­wąt­pli­wie coś się zmie­nia. Doj­rze­wa Zie­mia i w drze­wach wiatr śpie­wa o zmia­ny potrze­bach. Lecz nie leć, gdzie nie

I. Na pla­ne­cie Z. tak zda­rzy­ło się, Gdy osty­gło wszyst­ko, no to zaczę­ło się. Zanim lew po wyj­ściu z wody otrze­pał sierść,

Alda­ron: Ref. A może być tak, że za parę lat prze­sta­nie ist­nieć świat, któ­ry myślisz, że znasz A może być tak,

I.      Ile razy ja źdźbło tra­wy jesz­cze ujrzeć mam Na tle nie­ba, by do koń­ca poczuć świat. Gdzie

I. A widzisz, mówi­łem ci, że już widzia­łem to wcze­śniej. W melo­dii, czy w tek­ście, sły­sza­łem na mie­ście. A także

Sło­wa, od któ­rych zaczy­na się każ­da podróż. Mowa – odda­la od źró­dła idei. Mostów nie pal, nie zwle­kaj z lecze­niem, co boli.

I. Kolej­ny przed­miot wyrzu­cam, roz­sta­ję się z kolej­ną rze­czą. Mnie takie rze­czy leczą, że rze­czy oknem lecą, A ścia­ny pust­ką świecą.

I. Ja będę tym dla cie­bie, czym dla sie­bie teraz jestem ja. Ja będę tym dla sie­bie, czym dla ciebie

Ref. I fala za falą, i dal za dalą Raz Słoń­ce raz Xsię­życ a dro­gi cią­gle mało. I fala za falą, i

I. Kolej­ny przed­miot wyrzu­cam, roz­sta­ję się z kolej­ną rze­czą. Mnie takie rze­czy leczą, że rze­czy oknem lecą, A ścia­ny pust­ką świecą.

Kha­lid i Jahe­ira, Jahe­ira i Kha­lid jest Kha­lid i Jahe­ira, Jahe­ira i Kha­lid jest La la la Kha­lid i Jahe­ira, Kha­lid i

I. Pierw­szy klo­cek bie­rze do ręki Odsu­wa szu­flad­kę W tej prze­gród­ce widzi sta­rusz­kę A w tej rodzin­ka nad obiad­kiem Następ­ny klocek

I. A może o tym tyl­ko teraz wie­dzieć chcesz Chy­ba gdzieś o tym czy­ta­łem Jak star­szy gość gdzieś z tecz­ką biegł

A mogu­em zro­bić wte­dy tak – a mogu­em zro­bić wte­dy nie Mam już dość tego myśle­nia tak nie doj­dzie­my nigdzie Jak

muz. Tade­usz Woź­niak I. Kto nie boi się po zimie bie­gać boso po Doli­nie Gdy wio­sen­na rze­ka pły­nie Mumin­ki Mumin­ki Muminki

Ref. Sta­nie się to, co ma się stać Bo dzie­je się to, co ma się dziać I. Pomyśl jak wie­le cza­su na

Ref . A więc śpij dobrze śnij Wszyst­ko się uło­ży bo i wszyst­ko dobrze będzie.  I. Nawet jeśli tak do końca

I. Zno­wu, zno­wu, zno­wu cze­goś tam nie dopil­no­wa­łem nie prze­ło­ży­łem języ­ka świa­ta na mój wła­sny strach trud­no, kie­dy słów jest brak

I. Zamy­kam dzień nic nie dzie­je się Za oknem mgła Nie mogę spać Ref. I tak ukła­da­jąc te banal­ne sło­wa Wiem że jutro je napiszę